نعت و منقبت که از ایران آغاز شده، نیازمند ثبت ملی است تا پیشتازی ایرانیان در مدح و ثنای خاندان رسول اکرم (ص) و ارادت آنها به چهارده معصوم (ع) مشخص شود.
یک پژوهشگر موسیقی اقوام ایرانی روز پنجشنبه در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایرنا ضمن اشاره به اینکه نَعت و مَنقبت هم در حوزه اقیانوس هند و هم در خزر رایج بوده است و در اروپا هم تا مجارستان را در برمی گیرد، گفت: ثبت این آیین به نام ایران الزامی است.
هوشنگ جاوید در این باره ادامه داد: با وجود این الزام، تاکنون هیچ اقدامی برای ثبت ملی یا جهانی این آیین به نام ایران نشده و از نعت خوان ها و مناقب خوان ها نیز حمایت جدی صورت نگرفته است، تا اینکه دست بسیاری از آنها از دنیا کوتاه شده و عده ای هم که استاد ِکار بودند به دلیل کهولت سن از صدا افتادند.
این پژوهشگر حوزه موسیقی همچنین گفت: متاسفانه افول هنرهای معنوی با شتاب‌زدگی در جامعه ما در حال حرکت است، موسیقی های بی‌هویت با سازهای فرنگی در قالب پاپ و دیگر سبکها اجرا شد و هجوم عجیب و غریب برای استقبال از آن، باعث شد موسیقی دارای معنویت ایرانی از بین رود و به تدریج فراموش شود.
نعت در اصطلاح ادبی، شعر یا نثری است که در ستایش و مدح و ثنای حضرت محمد (ص) سروده شود.
در ایران پس از اسلام، اغلب شاعران و نویسندگان در کتاب های خود، پس از توحید پروردگار، حضرت محمد (ص) را نعت می کنند و گاه پس از آن به منقبت امامان معصوم (ع) و دیگر بزرگان دین و عرفان می پردازند و پس از مدح ممدوح، به اصل کتاب وارد می شوند.
این روش را حتی در پاره ای کتاب های ترجمه هم به کار می برند، اگر چه نعت در شعر فارسی قالبی ندارد، با این حال در قالب های قطعه، قصیده و مثنوی رواج بیشتری داشته است.
فراهنگ ** ۹۰۱۲ ** ۱۴۱۸**۱۰۵۵
انتهای پیام /*