سیما ریاحی و حمیده جمالی خالقان این کارهای چوبی زیبا هر دو دانش آموخته دانشگاهند اما دلباخته درودگری و کار با چوب.
اره و رنده را با عشق در دستان ظریفشان می گیرند و از دل چوب طرح و نقش و اشیای گوناگون خلق می کنند .
این نخستین نمایشگاه آثار کوچک این دو بانوی هنرمند درودگر بود .
سیما ریاحی متولد ۱۳۶۰ کرج ولی عروس گیلانی ها است . او دانش آموخته دو رشته مهندسی شهرسازی و همچنین زبان انگلیسی است اما عطر و حس خوب و صمیمی چوب او را شیفته خود ساخته و همین او را به کار درودگری و خلق دست ساخته های چوبی واداشته است.
حمیده جمالی اما از ابتدا در اندیشه پرداختن به کارهای هنری بوده . او در هنرستان رشته طراحی صنایع دستی خوانده و در دانشگاه نیز رشته هنرهای چوبی را تا مقطع کارشناسی ادامه داده است.
او در زمینه عکاسی ، معرق ، منبت و پیکر تراشی کار کرده و در دوران تحصیل نمایشگاهی از آثارش را نیز در مجتمع خاتم الانبیا رشت به نمایش گذاشته است .
می گویند : نجاری برای بانوان شغلی نامتعارف است و در ابتدای شروع به کارشان وقتی به فروشندگان چوب و ابزار مراجعه می کردند برایشان عجیب بود که چگونه آنها به این رشته علاقمند شده اند اما به مرور برایشان عادی شد.
معتقدند کار کار با چوب نیاز به دلبستگی و علاقه دارد و تاکید می کنند که در این کار باید به ایمنی و دقت توجه بسیار داشت.
از ریاحی می پسرم چطور از شهرسازی به درودگری روی آورده پاسخ می دهد: شهرسازی را دوست داشتم اما کار با چوب حس خیلی خوبی را به آدم منتقل می کند و انگار یک جور الهامات خاص خودش را دارد. از سال ۱۳۸۰ در آموزشگاه هنرهای تجسمی در تهران به عنوان مدیر داخلی شروع به کار کردم . آنجا با خانم و آقای هنرمندی آشنا شدم که کار معرق می کردند و از همان زمان دلباخته چوب شدم و کار را با آنها شروع کردم .با هم تصمیم گرفتیم خلاقیت و ایده های خودمان را در کار پیاده کنیم .
وی سال ۸۳ و ۸۶ با این هنرمندان دو نمایشگاه در همان آموزشگاه برگزار کرد . از سال ۸۸ با تعطیل شدن آموزشگاه تا سال ۹۲ از فضای کار در این رشته دور ماند و صرفا برای دل خود کارهایی را می ساخت.
ازدواج اما نقطه عطف دیگری در زندگی این بانوی هنرمند بود .
ادامه می دهد :سال ۹۲ با همسرم آشنا شدم و به واسطه ایشان به رشت آمدم. برای خانه خودمان تعدادی کار چوبی ساختم . دوستان و آشنایانی که مهمانمان می شدند از کارها خوششان می آمد و سفارش می دادند. این اولین جرقه ها برای کار در این زمینه بود.
با تشویق و موافقت همسرم کارگاهی را در جاده سنگر گرفتم و از سال ۹۳ شروع به کار کردم.
یاداور می شود: حدود شش ماه پیش با خانم حمیده جمالی آشنا شدم که دانش آموخته رشته هنرهای چوبی هستند و با توجه به علاقه مشترک با هم شروع به همکاری در زمینه تولید کارهای چوبی کردیم .
اکنون این دو بانوی درودگر علاوه بر کارهای کوچک و اشیای تزئینی کارهای کاربردی نیز انجام می دهند و سفارش می پذیرند . حتی پروژه های محوطه سازی هم به آنها سپرده شده که به عنوان نمونه می شود به ساخت آلاچیق و روف گاردن در لاهیجان اشاره کرد.
در مورد طراحی دست سازه ها و اشیای چوبی از آنها جویا می شوم می گویند: برخی طرحها از خودمان است و بعضی نیز از کارهای خارجی الگو برداری می شود اما از کارهای ایرانی کپی برداری نمی کنیم .
این دو بانوی درودگر در ابتدای کارشان قرار دارند و راه درازی پیش رو دارند اما با وجود برخی موانع نومید نیستند.
ریاحی یاداور می شود : در بازار کار بسیاری از اوقات با نگاه جنسیتی روبرو می شویم که ما را نادیده می گیرند یا کنار می گذارند .
وی تاکید می کند : در مسیر کارمان نیاز به حمایتهای قانونی داریم برای مثال به عنوان یک خانم به ما جواز کسب نمی دهند و می گویند این شغل برای یک خانم تعریف نشده است .
اولین خواسته شان این است که نگاه جنسیتی به حرفه شان نشود و اعتقاد دارند هر شخصی با توجه به عشق و مهارت می تواند شغل مورد نظرش را برگزیند و پیش برود .
می گویند :در نظر داریم اگر موفق به دریافت جواز کسب شویم کارمان را گسترش دهیم .
ریاحی به خانمها توصیه می کند نگذارند تبعیض یا تفکیک ها جلوی کار آنها را بگیرد و تاکید می کند که برای پرداختن به کاری که دوست دارند تمام تلاش خود را به کار گیرند .
درودگری و بسیاری از مشاغل دیگر در گذشته از کارهای مردانه محسوب می شده اما در سالهای اخیر دختران و بانوان این سرزمین کلیشه های جنسیتی بسیاری از شغلها را با تلاش و پشتکارشان شکسته اند و خوش نیز درخشیده اند.
۶۰۳۰

انتهای پیام /*

فرهنگی

هنری

صنایع دستی