لکه های ابر بشکل توده هایی از طلا می درخشند و آخرین شعاع خورشید را نظاره می کنند.
گوی آتشین، دست در دست ابرها به انتهای آسمان رسیده و گستره نقره فام دریا در قاب غروب کیش نمایان می شود .
ملکه آسمان دل به دریا می زند، انگار به خانه می رود تا بعد از خوابی شیرین، روزی دگر را آغاز کند.
تن خیس دریا کم کم سرد می شود و موجهای ناآرام و بی قرار برای رسیدن به ساحل خیز برمی دارند.
ابرهای سیاه ، دامن کشان به آنسوی آسمان می روند، اولین ستاره ها چشمک می رنند و میهمانی شب هنگام در جزیره همیشه بهار کیش آغاز می شود.
نسیم بهاری، گشوده بال بر کرانه های کیش می دمد و ماه تاب از پشت ابرها به ساحل نشینان و مسافران در سرتاسر نوار ساحلی خوشامد می گوید.
دلبر سیمین آسمان کیش بخواهی، نخواهی عاشقت می کند، نغمه ای از ساحل مرجان به گوش می رسد و مثل مخمل روز آبهای آرام خلیج می نشیند.
لباس شب در کرانه های کیش جلوه ای دیگر دارد، انگار با هزاران ستاره تزیین شده و کهشانی ازپولک های نقره ای بر تنش می درخشد.
– 1339* سلطانمرادی / فروردین 1398

انتهای پیام /*

فرهنگی

گردشگری

خلیج فارس

کیش