بافته های روستایی ازجمله هنرهای کاربردی است که حاصل تلفیق باورهای قومی و سلیقه ذوقی بافنده است که برای حفظ اصالت و هویت بومی، توجه به نقش مایه های غنی این آثار می تواند راه گشا باشد.
روستاهای مازندران میراث دار هنرهای دستی و بومی است که در گذر زمان روبه فراموشی نهاده اند.بافته های روستایی از جمله هنرهای کاربردی است که حاصل تلفیق باورهای قومی وسلیقه ی ذوقی بافنده است .جوراب بافتنی یکی از صنایع دستی مهم استان مازندران به شما می‌رود.
نقش مایه های جوراب های بافتنی مازندران، نمود اشیا وعناصر طبیعی با فرمهای پیچیده و ساده بوده ونمایانگر دیدگاه خلاقانه و تیزبین بافنده است. نقوش انسانی به ندرت در دست بافت ها دیده شده ولی نقش حیوانات و پرندگان ودرختان و گیاهان کارکرد بهتری دارد.
در جوراب های منطقۀ کوهستانی، نقش های گیاهی با نام های دار به داری ( درخت به درخت)، دار درخت، برگ دار (برگ درخت) ، سایمه گل و انوع گل های دیگر در واقع اسطورۀ شکل گیری زندگی انسان را به خلق هستی پیوند میزنند.زاده شدن انسان از زمین عقیده ای جهانی است.
این احساس ژرف برون آمدن از زمین و زاده شدن از آن مانند باروری فرسوده ناشدنی و زندگی بخشی به عناصر حیات همچون درخت، گل، سبزه و رود است. نقش مایه های مربوط به درخت در جوراب ها به صورت ترکیب قرینه ای از نقش های ساده و دارای ریتم بافته شده اند.
این نقش ها با بیانی موجز نمایندۀ مفاهیم بلند درخت به عنوان گیاه خدا از اعتقادات باستانی بشرند. بسیاری از اقوام باستانی درخت را به عنوان جایگاه خدا یا در واقع خدا می پرستیدند. رنگ هایی که در این نقش ها به کار گرفته می شود، رنگ های طبیعی و یا حتی رنگ های قراردادی نیست، بلکه بافنده چند رنگ معمولا( دو رنگ) را در ابتدا انتخاب می کند و تمام نقش های گیاهی و حیوانی و طبیعی را در یک جوراب با همان رنگها می بافد.
از دیگر نقش مایه های گیاهی بر جوراب ها، گل ها هستند. این نقشها با نامهای گردگل، درازگل و سایمه گل زینت بخش و پوشش پای مردمان کوهستان نشین است. نقش مایۀ گل، نمایشی از ظرافت و زیبایی های زنانه، باروری و سرسبزی طبیعت است .