با شنیدن نام قبرستان عاشقان، ذهن به دنبال رمان یا داستانی است که بخواند و بداند که چگونه ممکن است یک قبرستان این نام را به خود بگیرد یا به دنبال یک ماجرای اساطیری و داستانی ادبی با شخصیت‌های عاشقانه آن می‌گردد. اما با دیدن یک قبرستان واقعی ذهن به دنبال دلیلی برای نامیدن این قبرستان و رمز و رازش می‌گردد.
در جاده قدیم قوچان از مشهد به توس، نرسیده به روستای سیدآباد، محله کال زرکش، جاده سیدآباد به ابرغن، در کنار کشف‌رود، روستایی قرار گرفته است که نام آن را روستای عاشقان گذاشته‌اند.
این روستا که از جاهای دیدنی توس است، بین کشف‌رود و آرامگاه فردوسی قرار دارد. در مورد وجه تسمیه روستا نظرات مختلفی وجود دارد. برخی براین عقیده‌اند که این روستا همان شهر بزرگ حماسه‌خیز توس است که فردوسی در شاهنامه آن را به تصویر کشیده است.
به عقیده برخی سابقه این روستا به احتمال زیاد به عهد اشکانیان می‌رسد. برخی واژه عشق در نام روستا و قبرستان را معرب شده اشق با ریشه اوستایی ایش به معنای جستن و خواستن دانسته‌اند. برخی نیز نام این روستا را برگرفته از داستان‌های رمانتیک و عاشقانه‌ای می‌دانند که مردم روستا در این مورد به صورت شفاهی و سینه به سینه نقل کرده‌اند.
در روستای عاشقان قبرستانی به همین نام وجود دارد که سابقه آن را به اواخر دوره تیموریان نسبت داده‌اند. این قبرستان در فاصله ۱۵۰ کیلومتری روستا قرار دارد. خاک این قبرستان سفید است و رنگ آن با خاک بیرون و اطراف قبرستان کاملا فرق دارد.
در قبرستان عاشقان، ۴ سنگ قبر صندوقی با حجاری‌های مذهبی، تراش‌های منحصر به فرد و آیات قرآنی و سنگ مزار محرابی وجود دارد. قبرهای صندوقی این قبرستان که مربوط به دوره تیموریان است، به احتمال زیاد مربوط به مسیحیان یا دیگر اقلیت‌های ایرانی بوده است. در دیگر سنگ قبرهای قبرستان عاشقان که به صورت شکل محرابی و تزیینات حجاری هستند، تصاویری مربوط به گلاب‌پاش، آیینه، شانه و…دیده می‌شود.
نظر به اینکه در بسیاری از نمایشنامه‌های قدیمی حماسی و گاهی رمانتیک ایرانی، برای نشان دادن جوان بودن یا دلداده بودن یک فرد و رفتن او به سفر یا جایی مثل میدان جنگ که امید بازگشت ندارد، در نمایش از وسایلی سمبلیک مثل شانه، قیچی، آینه و گلاب‌پاش که نمادهایی برای زینت و آرایش و جشن برای فرد در جوانی است، استفاده می‌شد، بنابراین برخی، وجود چنین تصاویری بر سنگ قبرهای این قبرستان را قرینه‌ای بر این امر تلقی می‌کنند که در این قبرستان افرادی خوابیده‌اند که صاحب داستان‌های رمانتیک بدون سرانجام بوده‌اند. این اثر در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۸۶ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
