«محمد بنا» در گفت‌وگویی، اظهار داشت: در این مدت که اردوی تیم ملی تعطیل بود بر من و شاگردانم خیلی سخت گذشت. همواره درگیر مسابقات و اردو بودیم و همه این‌ها به خاطر شیوع ویروس کرونا تعطیل شد. در روزها و ماه‌های اول که هنوز معلوم نبود مسابقات المپیک تعطیل می‌شوند از طریق فضای مجازی کشتی‌گیران را گروه‌بندی کرده و برایشان‌ تمرینات ویژه‌ای را در نظر گرفته بودم.

وی افزود: همیشه با افتخار گفته‌ام اگر موفقیتی در ورزش به دست آورده‌ام با کمک همکارانم بوده است و اگر این عزیزان نبودند موفقیتی حاصل نمی‌شد. بدون اغراق گفته‌ام علم و سواد خیلی از دوستان از جمله رشید محمدزاده، ناصر نوربخش و جمشید خیرآبادی که بعدها آمد، رسول جزینی و قبل تر از آن هم طباطبایی و حسام‌الدین جعفری و خیلی ها در این راه به من کمک کرد. این کار یک فن است و نمی‌توانم ریزه‌کاری‌های فنی را بگویم. باید ساعت‌ها نشست و توضیح داد چرا این مربی و یا کشتی‌گیر در مقطعی نباشد. سرمربی تشخیص می‌دهد که تغییراتی برای به وجوآوردن شرایط جدید لازم است.

سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی خاطرنشان کرد: هر وقت فیلم‌های المپیک ریو را می‌بینم برایم سخت است، در رابطه با المپیک پکن حیف شد، استارتی زده بودیم که باید حداقل در پکن یکی، دو مدال می‌گرفتیم. در لندن شرایطی به وجود آمد که سه مدال طلای تاریخی به دست آوردیم.

وی تصریح کرد: برای المیپک‌ ریو و زمانی که رسول خادم آمد من نزدیک به ۱۰ ماه فرصت داشتم. این ۱۰ ماه برای گرفتن سه سهمیه و رساندن تیم به المپیک بود. درباره حمید سوریان باید نکته مهمی را بیان کنم. در ریو ۲ وزن  ۵۵ و ۶۰ کیلوگرم ادغام شده و همه خوب ها به ۵۹ کیلوگرم آمده بودند و خیلی‌ها ایراد گرفتند که چرا به هر سه مسابقه انتخابی سوریان رفته است و اگر هر کسی جای او می‌رفت سهمیه نمی‌گرفتیم. البته من می‌خواستم سوریان در مغولستان کشتی نگیرد که خودش رفت و متاسفانه نتوانست جواز بگیرد.

بنا تاکید کرد: ما در برزیل ۲ مدال برنز گرفتیم که به نظر من مدال سعید عبدولی به اندازه طلا ارزش داشت. ما پیش از این در وزن ۷۴ و ۷۵ کیلوگرم حتی سهمیه هم نمی‌گرفتیم. من خوشحالی مردم را می‌خواستم و به خوبی می‌دانستم آنها مدال طلا می‌خواهند و مدال برنز برای من شکست بود. الان می‌گویم در فاصله ۱۰ ماهی که تیم را گرفتم همین ۲ مدال برنز یعنی پیروزی بود و بعد صدا و سیما گریه‌های مرا پخش کرد.

وی  در پاسخ به این پرسش که آیا کشتی‌گیری که قهرمان جهان و المپیک شده است می‌تواند مربی خوبی باشد؟ اعلام کرد: هم می‌تواند و هم نمی‌تواند! من برایتان مثالی می‌زنم. حمید سوریان می‌تواند اما قاسم رضایی خیر. رضایی پهلوان و از استثناهای کشتی ما است ولی اگر به من بگویید از بین سوریان ۶۰ کیلویی و قاسم ۱۱۰ کیلویی کدام یک سرمربی تیم ملی شوند سوریان را انتخاب می‌کنم چرا که با آنها زندگی کرده و خصوصیات اخلاقی‌شان را بهتر و بیشتر از هر کس دیگری می‌شناسم. ما مربیانی همچون رحمت‌الله غفوریان، عبدالحسین فیلی و حبیب‌الله بلور داشتیم که مدالی در کشتی نداشتند اما در مربیگری جاودانه شدند.

وی در مورد اینکه آیا روسای قبلی فدراسیون کشتی در گذشته از او خواسته اند به پرورش مربی در شهرستان ها بپردازد، گفت: بعضی موقع صحبت می شد اما به خاطر اینکه اردوهای تیم ملی خیلی طولانی مدت بود و من بیشتر تمرکزم را برای مدیریت می گذاشتم، خیلی از من بهترها کار فنی را انجام می دادند، وقت کم بود و نمی‌شد به کار حضور در شهرستانها رسید. دبیر چند وقت پیش این صحبت را کرد که این موارد رعایت شود.

سرمربی تیم ملی فرنگی در مورد قهرهای گذشته‌اش از کشتی اظهار داشت: هیچ موقع قهرهایی که من انجام دادم شخصی نبود. برای خودم قهر نمی‌کردم همیشه احساس می‌کردم باید بهترین بازدهی کاری را داشته باشیم و شرایط باید برای من و بچه ها مهیا باشد. دست من را می‌بستند و می‌گفتند در استخر شنا کن که این نمی‌شد.

بنا در پایان گفت: همیشه بحث بر این بوده من در انتخاب‌هایم سلیقه‌ای عمل می‌کنم درحالی‌که همیشه به بچه ها می گفتم، وقتی روی این صندلی می‌نشینم، شما برای من فرقی ندارید همه مثل بچه‌هایم هستید، ولی وقتی وارد تشک می شوم، نگاه من نسبت به شما فرق می کند، چون نگاهم فنی است. خدا شاهد است براساس مصاحبه‌هایی که کشتی گیران و مربیان در مورد من انجام می دهند، انتخاب نمی‌کنم. همکاری بوده شاید ده ها بار بعد از رفتن، علیه من مصاحبه کرده و خیلی هم بد گفته اما بلافاصله وقتی آمدم همه تعجب کردند که او را هم خواستم. این درسی بود که از محمدرضا طالقانی یاد گرفتم که می گفت اگر کسی شخصا به من فحش بدهد ولی بدانم برای کشتی منفعت دارد دستش را هم می بوسم.