روزنامه ایران یادداشتی را به قلم پرویز سروری فعال سیاسی اصولگرا، منتشر کرد که در ادامه آن را می خوانیم: چه آنکه تجربه نشان داده ماهیت سیاست‌ورزی کشورهای غربی و خصوصاً امریکا در برابر آرمان استقلال‌خواهی و ضد ظلم جمهوری اسلامی ایران براحتی و بسرعت قابل تغییر نخواهد بود و جابه‌جایی‌ها در کاخ رؤسای جمهوری این کشورها هم تأثیر قاطع و بزرگی در این مؤلفه ندارد.
در همین حال هر نوع مقاومتی این ویژگی را دارد که می‌تواند زمینه‌ساز تضعیف قوای عامل مقاومت‌کننده در طول زمان باشد. همان‌طور که در علوم طبیعی مانند فیزیک مقاومت اشیا در برابر فشارهای مختلف به مرور زمان کاسته شده و ضعف آنها نمایان می‌شود، در حوزه‌های اجتماعی نیز چنین است و هر جامعه و ملتی زیر بار فشار با خطر از دست دادن مقاومت و رسیدن به حالت شکنندگی مواجه خواهد شد. بنابراین همان‌طور که در علوم طبیعی برای رفع خطر تضعیف توان مقاومت اشیا به روش‌های مختلف تقویت درونی آنها روی می‌آورند، در حوزه اجتماعی نیز باید چنین باشد. جامعه زیر فشار و در حال مقاومت نیازمند پیدا کردن نقاط اتکا و تقویت درونی است که بتواند خود را از نزدیک شدن به مرزهای خستگی و فرسایش مصون نگه دارد و موضع مقاومت خود را حفظ کند.
آنچه در سخنان اخیر رهبر معظم انقلاب با عنوان «صبر و ثبات» مورد تأکید قرار گرفت همان عامل درونی افزایش توان ایستادگی است که می‌تواند استمرار سیاست مقاومت را تضمین کند. مسأله اما فقط تضمین این استمرار نیست و مهم‌تر از آن نتیجه‌بخش بودن چنین مقاومتی است. عاملی که آن هم در گرو صبر عمومی و ایجاد ثبات توسط مقامات کشور می‌باشد. در واقع بدون این دو فاکتور مهم، سیاست مقاومت اساساً از معنا، محتوا و روح منطقی خود تهی می‌شود و به یک مسیر فرسایشی تبدیل می‌گردد. در این نکته شکی نیست که بسیاری از بخش‌های مختلف جامعه و حتی مسئولان کشور چشم انتظار روزی هستند که جمهوری اسلامی ایران بدون کوتاه آمدن از اصول، آرمان‌ها و استقلال خود وارد فضای پسامقاومت شود. همان‌طور که گفته شد تجربه نشان داده که این مهم نمی‌تواند با چشم داشتن به تحولات خارجی حاصل شود و نیازمند یک اتفاق درونی است، اتفاقی که خود بواسطه یک صبر استراتژیک ملی و ایجاد ثبات همه جانبه در کشور محقق خواهد شد.