متون فارسی از علائم اختصاری، کلمات و جملات تشکیل شده‌اند. به کارگیری این عناصر در کنار یکدیگر شامل اصول و قواعدی می‌باشند که می‌توانند متون و نوشته‌ها را از لحاظ بصری زیباتر و خواناتر نمایند.
در ابتدا با قواعد به کارگیری علائم شروع می‌کنیم. نقطه و ویرگول باید بدون فاصله پس از کلمه قرار بگیرد و واژه بعد از آن با فاصله آغاز شود.
پرانتزها باید با فاصله از کلمات قبل و بعد بیرون عبارت درج شوند و با کلمات داخلی فاصله‌ای نداشته باشند.
تمام کلمات دو بخشی که هر یک به تنهایی نیز مفهم مجزایی دارند می‌باید جدا از یکدیگر نوشته شوند و اگر معنای هر دو آن‌ها در کنار یکدیگر مورد نظر نویسنده باشد باید از نیم‌فاصله میان آن‌ها استفاده نمود.
پاراگراف‌ها زمانی ایجاد می‌شوند که نویسنده قصد دارد تغییری در سیر نوشته‌های خود ایجاد نماید، لذا فواصل میان متون که پاراگراف‌ها را می‌سازند باید متناسب با تغییرات در جریان نوشته باشند.
در ادامه به اصول نگارش حروف و کلمات اشاره می نماییم. در متون فارسی باید دقت داشت تا حروف عربی مانند ي به کار گرفته نشوند.
حروف عطف و و یا میان دو عبارت همزمان مورد استفاده قرار نمی‌گیرند، و میان دو عبارت که هر دو مورد اشاره هستند قرار می‌گیرد در حالی که یا برای اشاره به یکی از دو عبارات کنار یکدیگر به کار می‌رود.
پس از پایان یک جمله و برای شروع جمله بعدی از حرف و نباید استفاده نمود. و عطف میان دو عبارت می‌باشد و میان دو جمله به کار نمی‌رود.