این روزها پرستاران،پزشکان و اعضای کادرهای بیمارستان ها و درمانگاه های مختلف در سراسر کشور خط اول مبارزه با بیماری کرونا هستند.
در فداکاری ها و جان فشانی های این عزیزان طی روزهای گذشته حرف های بسیاری گفته شده،طرح های بسیاری ترسیم شده و جملات زیبایی بیان شده.
واقعیتش قبل از بحران کرونا و آنفلوآنزا و سارس و… آنهایی که از نزدیک دستی بر آتش دارند می دانستند و می دانند که پرستاران در کشورمان به آنچه حق و حقوق واقعی اشان است نرسیده اند.
سختی کار این عزیزان به خاطر کرونا بیشتر دیده شده و کارشان به چشم آمده اما آنان همیشه با این دردسرها و مشکلات روبرو بوده اند تقریبا با کمترین حقوق و پشتیبانی مالی. بارها و بارها هم اعتراض کرده اند خصوصا در روز پرستار اما خب گوش شنوایی نبوده که حرف و درد دلشان را بشنود.
طی سالهای گذشته خیلی هاشان از تبعیض ها گفته اند. از تفاوت حقوقشان با پزشکان، از نوع قراردادشان، از رسمی نبودنشان و از ساعت های کاری اشان. حالا اما به بیشتر به چشم آمده اند. دیده شده اند. کارشان،سختی هایشان، غم هایشان و…
بگذریم؛ بهانه این یادداشت حرفی است که خانم آمنه آنتوتن در پاسخ به تقدیر شفاهی رهبر انقلاب گفت:« خوشحالم که به عنوان یک آدم عادی توانستم برای مردمم و کشورم کاری کنم»
سخنم با این پرستار فداکار و سایر همکارانشان این است؛ شما و همکاران عزیزتان یک آدم و یک انسان عادی و معمولی نیستید، شما فراتر از انسانید. شما اصل فرشته اید؛این را بدون جو گیری و احساسات ناشی از این روزها گفتم.
***
نکته: آمنه آنتوتن پرستار بخش بیماران کرونایی که جشن عروسی خود را به خاطر شرایط خاص بیماران و لزوم حضورش در بیمارستان چند ماه به تعویق انداخته بود مورد تقدیر شفاهی رهبر انقلاب اسلامی قرار گرفت.
این مطلب را در خبرآنلاین هم بخوانید.
