در این میان ناگهان خانواده مرد اعدامی می فهمند که حکم اعدام اشتباه اجرا شده و مقصر اصلی همان کسی است که در دادگاه بر ضد مرد اعدامی شهادت داده بود. زن تصمیم می گیرد از قاضی ای که حکم را صادر کرده شکایت کند و پس از چندی مردی که خود را دوست مرد اعدامی می نامد به زن نزدیک شده و ایندو رابطه عاشقانه ای با هم آغاز می کنند اما در پایان زن می فهمد که مرد کسی نیست جز همان قاضی اشتباه کار….
داستان فیلم درباره مینا است و داستان های دیگر به این قصه اضافه نمی شوند مگر در جهت پیشبرد داستان قصه زندگی زن و این بزرگترین نقطه قوت فیلم است: روایت خطی و افزودن ماجراهای مختلف در جهت پرورش و پیشبرد داستان اصلی البته اگر از قضیه پسر رضا و مرگ او چشم پوشی کنیم چرا که این ماجرا به داستان و پیشبرد آن کمکی نمی کند و فقط بر ابهام بیننده می افزاید.
مریم زنی است ساده اما قوی و این خصوصیات را بخصوص در تصمیم او در سکانس نهایی فیلم می توان تشخیص داد و رضا فردی است چندلایه که علیرغم شغل بدون احساسش غرق در احساسات گوناگون است. او تنها است و پریشان است و نادم و پشیمان و این احساسات متناقض او برای بیننده قابل درک و هضم است و این مهمترین نقطه قوت فیلمی است که تلاش دارد در دام شعارزدگی نیفتد و از حواشی انتخاب چنین داستانی خود را دور نگه دارد چرا که تلاش فیلمساز بیشتر نمایش تنهایی و مشکلات افراد و جنبه های انسانی داستان است تا بررسی قانونی که بود یا نبودش همواره در جامعه ایران بحث انگیز بوده است و شاید به نوعی خط قرمز سینما هم محسوب شود.
فیلم در بسیاری از مواقع از ریتم کندی که قرار بوده در خدمت فیلم باشد رنج می برد و نماهای تخت و بدون پرسپکتیو هم مزید بر علت شده اند که لزوم کاستن برخی از صحنه ها برای دستیابی به ضرباهنگی تندتر احساس می شود.
بازی های فیلم اما از نکات مثبت فیلم به شمار می رود. ثانی فر در ایفای نقش چندلایه و دشوار رضا و باورپذیر کردن وجه انسانی شخصیت که به نظر می رسد مهمترین هدف فیلمساز بوده موفق عمل کرده و مریم مقدم هم در نقش مینا جا افتاده است و باعث شده تماشاگر از بازی او در نقش یک زن و امانده و تنها و بی کس با خیل عظیمی از مشکلات اجتماعی و شخصی لذت ببرد.
پایان بندی فیلم از دیگر غافلگیری های آن به حساب می آید که به ناگاه شوکی را نیز به مخاطب وارد می کند و البته شوک کشف هویت واقعی رضا هم به فیلمساز کمک کرده تا تماشاگر را با خود همراه سازد.
در پایان باید گفت قصیده گاو سفید فیلم قابل تاملی است که قصه آن از پتانسیل بسیار بالایی برخوردار است و قطعا بسیار بالاتر از انتظاری که از آن داشتم ظاهر شد و تماشایش مخاطب را پشیمان نخواهد کرد.