یکشنبه در این ستون یادی کردم ازچهار فوتبالیست که در اوج دوران بازیگری محو شدند و به حق خود در فوتبال نرسیدند. امروز اما با ذکر اسامی ۵ نفر این پرونده کوچک را می بندم.

۱-داوود فنایی:معیارهای یک ستاره پرطرفدار فوتبال را داشت؛قد و قامت مناسب و چهره خوب همراه با ویژگی های بالای فنی از او دروازه بانی ساخت که رقیب عابدزاده شد اما به دلیل مصدومیت در ۲۷ سالگی از فوتبال رفت.

۲-محمد برزگر:مدافع-هافبک پرسپولیس به ناگاه در پرسپولیس چهره شد. او یک گل زیبا هم از روی نقطه کرنر برای قرمزها به ثمر رساند. برزگر هم مثل فنایی در ۲۷ سالگی از فوتبال ایران ناپدید شد.

۳-ستار زارع:پس از برق شیراز با تیم ملی امید زمان حسین فرکی چهره شد. بعدش برانکو با اعتماد کامل سمت چپ تیم ملی را به او سپرد.ستار تا آستانه بازی در جام جهانی هم پیش رفت اما یک مصدومیت بدموقع گریبانش را گرفت. او پس از آن مصدومیت هم بازی کرد اما دیگر آن ستار زارع نبود و اتفاقا او هم در سن ۲۷ سالگی از فوتبال رفت.

۴-پرویز برومند:او دچار مصدومیت نشد اما شاید به خاطر عدم تمرکز لازم در فوتبال خیلی زودتر از چیزی که تصور می شد از سطح اول فوتبال ایران کنار رفت.

۵-بهرام اسماعیلی:کاپیتان فجر سپاسی بود.او کاپیتان تیم ملی جوانان در سال ۲۰۰۱ هم بود. برای شناخت بیشتر اسماعیلی کافی است بدانید در تیم ملی جوانان که او کاپیتانش بود چه بازیکنانی حاضر بودند:جواد کاظمیان،ایمان مبعلی،مهرزاد معدنچی، سعید لطفی و..
بهرام اسماعیلی اما نتوانست مانند فوتبالیست های هم دوره ای اش در تیم ملی جوانان درخشش خود را در رده های بالاتر ادامه دهد.