دخترم تازه ۷ ساله شده و علاقه عجیبی به پینگ پنگ دارد. از همین روست که از اول تابستان تا امروز قید سایر کلاس های جنبی را زده و چسبیده به پینگ پنگ.

به خدا قصدم اغراق نیست اما هر روز که روزنامه می خرم و به خانه می برم مثلا همین روزنامه خبر ورزشی با علاقه خاصی صفحاتش را نگاه می کند و آخر سر می گوید:«بابا چرا درباره همه ورزش ها می نویسید اما درباره پینگ پنگ چیزی نمی نویسید». من البته برای او توجیح می کنم که چرا رسانه ها کمتر به ورزش هایی مانند پینگ پنگ می پردازند و فوتبال را بیشتر زیر نظر دارند اما اینها از نظر او فقط به قول خودم توجیح است.
امثال او کم نیستند که دوست دارند رسانه ها به ورزشی که در آن مشغولند بها بدهند؛ والبته که حق هم دارند.
امروز خودم دست به کار شدم و بی غلو خواستم بنویسم چندباری که فرصت شده همراه با دخترجان برای تمرین در هیات پینگ پنگ استان فارس حاضر شوم شاهد صحنه های زیبا و جذابی از این ورزش هستم.
کوچولوها و نونهالان و نوجوانان و… کنار هم با عشق و علاقه چنان جدی و با عزم تمرین می کنند تو گویی مسابقات جهانی و المپیک پیش رو دارند!
نکته جالب تر ماجرا درباره رییس هیات پینگ پنگ استان فارس؛ پیمان ابوالحسنی است که خودش با وجود این مسوولیت و این که مدرس بین المللی پینگ پنگ هم هست؛شخصا بر تمرینات نظاره دارد.با حوصله فراوان به کودکان آموزش می دهد و از روش های نوینی برای آموزش استفاده می کند؛او البته همکارانی دارد که مربیان اصلی بچه ها هستند و آنها نیز با جان و دل در گرو آموزش گذاشته اند؛ تقریبا بی مزد و منت.