به گزارش روز سه شنبه ایرنا، از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، علیرضا حسن زاده در نشست «هم اندیشی میراث ناملموس» گفت: با توجه به آسیب میراث ملموس در قالب معماری اصیل ایرانی که با کاهش رابطه میان هویت و مکان همراه بوده، توجه شهرداری ها به میراث ناملموس به منظور تقویت رابطه هویت شهروندان و محلات و مکان زندگی آنان ضرورت دارد.
وی با بیان اینکه میراث ناملموس می تواند فقدان وجود چنین فضاهایی را که عملا به حافظه فرهنگی و جمعی شهروندان آسیب وارد کرده جبران کند، تصریح کرد: به این منظور برای نمونه می توان در محلات مختلف تهران، آلبوم شهری از گذشته همان محلات را در قالب عکس و فیلم شکل بخشید و آن را با تجربه زنده شهروندان از میراث ناملموس چون آیین، نمایش، بازی، هنر، موسیقی و غیره ترکیب کرد.
رئیس پژوهشکده مردم شناسی، در ادامه این پرسش را مطرح کرد که جایگاه میراث ناملموس در توسعه پایدار چیست و چه نقشی را می توان برای آن در توسعه پایدار و سیاست گذاری های کشور در نظر گرفت؟
حسن زاده گفت: به منظور پاسخ به این سوال نخست باید به نقد جایگاه میراث فرهنگی در الگوهای توسعه کشور پرداخت؛ به ظاهر گفتمان میراث فرهنگی که به ویژه در قالب فرایند های سیاستگذاری دولتی قابل مشاهده است، گفتمانی کنوانسیون و ثبت محور است که در عین مهم و الزامی بودن، به عنوان یکی از شروط توسعه پایدار باید به گفتمان مهم تری چون توسعه محور و میان سازمانی بودن میراث فرهنگی تبدیل شود.
رئیس پژوهشکده مردم شناسی اظهار داشت: بر این اساس می توان از میراثی شدن، برابر با فرهنگی شدن، در برابر پولی و کالایی شدن مدل توسعه که به فضاهای شهری، روستایی و زیست محیطی با مخدوش کردن حریم و منظر آسیب وارد می سازد، یاد کرد.
وی افزود: به واقع خودآگاهانه شدن توسعه در ایران وابسته به جایگاه و درجه اهمیتی است که به میراث فرهنگی داده می شود و در این میان علوم میراثی چون مردم شناسی، باستان شناسی، زبان شناسی، معماری، مرمت، هنرهای سنتی و غیره اهمیتی بسیار فراوان دارند.
وی گفت: یکی از آسیب های جدی که مدل های موجود از توسعه در قالب کالایی – پولی شدن (اقتصاد ساخت و ساز)، به کشور وارد کرده اند، نابودی بافت های تاریخی شهری و روستایی و مناظر میراثی و طبیعی مربوط به آن است.
وی با بیان اینکه این امر که همان به محاق رفتن میراث ملموس فرهنگی است ما را با کاهش تعلق مردم به هویت محلی و در نتیجه کاهش عمق و ژرفای هویت ملی رو به رو می کند، تصریح کرد: این حالت را می توان بی مکان شدن حافظه یا هویت دانست؛ حافظه به مثابه عنصری که منجر به پایداری هویت شده و حال را به گذشته پیوند می دهد، متاثر از مکان و فضای اجتماعی و فرهنگی است.
حسن زاده با اشاره به اینکه به واقع حافظه جمعی به مکان و حوزه عمومی وابسته و از این نظر مکان بخشی از خود و هویت فرد است گفت: اکنون بعد فضایی و مکانی حافظه به عنوان عنصری که ما را به گذشته جامعه خود پیوند می دهد، ضعیف شده است.
به گفته حسن زاده، در این چشم انداز در شهرهایی چون تهران بجای فضای شهری گذشته، ساختمان هایی بی ریشه قد کشیده اند، حال برای تعمیق و تحکیم هویت چه باید کرد در اینجا به نظر می توان از میراث فرهنگی ناملموس کمک گرفت تا معنای فضا و اتصال آن به گذشته را شکل بخشید.
رئیس پژوهشکده مردم شناسی گفت: به این منظور میراث ناملموس در قالب آنچه به طور مثال در آئین های ایرانی دیده می شود، باید با حوزه عمومی ارتباط تنگاتنگ تری داشته و جایگاهی مهمتر پیدا کندکه آیین ها، نمایش ها، بازی ها، موسیقی، هنرهای سنتی از این شمار هستند.
وی با بیان اینکه این حضور نباید محدود به زمان های خاصی چون نوروز (مراسم نوروزگاه) شود، افزود: در اینجا به عنوان مثال می توان به عنوان یک سیاستگذاری از تصاویر تاریخی محلات تهران در قالب آلبوم شهری (عکس و فیلم) بر دیوار های محل و ترکیب آن با اشکال کلیدی میراث ناملموس استفاده کرد تا احساس تعلق و پایداری هویت های محلی شهری به عنوان صورتی مهم از هویت ملی برجسته و احیا شود.
وی اظهار داشت: افراد محل به ویژه نسل جدید به عنوان آئین گزاران می توانند عاملیت خود را در تولید فرم های جدید نشان دهند، در اینجا حافظه ناملموس می تواند فقدان ابعاد فضایی و مکانی حافظه فرهنگی و جمعی را جبران کرده و راه را بر شکل گیری هویت های پایدار و تقویت سرمایه فرهنگی، نمادین و اجتماعی محلات باز کرد.
فراهنگ**3377**9246**
انتهای پیام /*