هستی حقیقی

گاهی کافه ای دنج ، خیابانی طویل یا کوتاه ، دقایقی از یک روز ، حرفی ، نگاهی و یک سفر گوشه ای از قلبتان را تا ابد اشغال می کند و آنجاست که شما آن تکه از قلبتان را همانجا می گذارید.

اینکه ایران زیباست ، با شکوه است و جاهای بکر و ناشناخته زیاد دارد آسان ترین جمله برای شروع یک سفرنامه است و نکته سخت ماجرا این جاست که چقدر برای دیدن این شکوه پابرجا ، کم وقت می گذاریم و کم هزینه می کنیم!

اینکه کوچه پس کوچه های کشورهای همسایه را بهتر از شهرهای شمال و جنوب ، غرب و شرق سرزمین گربه ای شکلمان می شناسیم و اینستاگراممان از حجم عکسهایشان در حال انفجار است ،خوب نیست! هست؟

البته چندسالی است کمی ایرانگردی تعدادی را غلغلک می دهد ولی عده ای هم از آن طرف به هر جایی تشریف فرما می شوند در پشت صحنه عکس های قشنگ اینستاگرامشان ،یک کیسه زباله پر از آشغال برای بعدی ها که می آیند یادگار می گذارند.

همیشه به این فکر می کنم می شود روزی هر دوی اینها را با هم داشت، هم ایران را بگردیم و هم اشک طبیعت را در نیاوریم؟!

سالها پیش در سفر به جنوب وقتی صبحت از سفر به جزیره هرمز می شد، سختی رفت و آمد، نبود غذای مناسب و… ما را از رفتن به جزیره بیضی شکل خلیج همیشگی فارس منصرف می کرد.

خوشحالم که در طول سالهای اخیر تعداد بیشتری این جزیره زیبا را می شناسند و حتی به آن سفر کرده اند.

در هرمز دیگر امکان گشت و گذار فراهم شده ، بومیان روی خوشی به گردشگران نشان می دهند و شما می توانید غذایی خوشمزه در خانه های محلی جزیره نشینان نوش جان کنید.

تقریبا در ابتدای ورود به زیباترین نقاط جزیره بساط ساکنان را می بینید که از خاک رنگی جزیره نقش های زیبایی از زنان بومی کشیده اند و بطری های پرشده از خاک هرمز به عنوان گردنبند فروخته می شوند.

البته در کنار آثار هنری ،فلافل تند جنوبی و سمبوسه هم به فروش می رسد!

هرمز آن قدر زیباست که از همان ابتدای ورود دوربین را نمی توان لحظه ای کنار گذاشت و مدام گوشه ای توجه شما را به خودش جلب می کند.

قبل از رفتن به نخستین مقصدمان در هرمز به پیشنهاد زنان مهربان جنوبی که ابتدای ورود به دره مجسمه ها ایستاده اند، نقش حنا می زنیم و با بُرقَع ( برقه:پوششی با تزیینات زیبا که زنان جنوبی برای پوشاندن صورت استفاده می کنند.) عکسهای زیبایی به یادگار ثبت می کنیم،زن مهربان جنوبی در حالی که خودش برقع را به صورتمان می زند ،از زیبایی دره سکوت می گوید.

در دره سکوت، علاوه بر سکوت و آرامش،انرژی جریان دارد ، انرژی که از کوههای نمکین منتشر می شود و بر خلاف دیگر کوهها که صدای شما را منعکس می کنند در این جا صدایی به شما بازنمی گردد اما انرژی از نمک های معروف هرمز به شما بازمی گردد که نظیرش را در هیچ جا پیدا نمی کنید.

پس از دره سکوت با یکی از ماشین های که بومیان برای حمل و نقل گردشگران استفاده می کنند عازم دره رنگین کمان می شویم.

دره رنگین کمان را پیاده طی می کنیم، هر کوهی رنگی دارد : قرمز ، نارنجی ، قهوه ای ، سفید ،زرد ، سبز و طلایی ، خاکی که ساکنان هرمز آن را می خورند ، با آن کار هنری می کنند و برای مصرف دارویی از این جزیره خارج می شود!

در ابتدای ورود به دره رنگین کمان بساطی شبیه به دره پیشین در ابتدای ورود گسترده شده که دستنبند و گردنبند صدفی و تعدادی سنگ خاص در سبدی به فروش می رسد،همراهان خوش ذوقمان با مهربانی حتی شده دستبندی به یادگار می خرند تا رونقی کوچک برای بومیان جزیره باشد.

قبل از عازم شدن به مسیر بعدی غارکوچک نمکی را می بینیم که سری به آن می زنیم،با همراهانمان یکی یکی مسیر تنگ غار را طی می کنیم و به جایی می رسیم که امکان حرکت سخت است و تصمیم می گیریم کمی در همین مسیر نشسته و از نمک ها انرژی بگیریم.

صدایی از انتهای تنگ و تاریک غار به گوشمان می رسد که به ما خوش آمد می گوید،گردشگری که زودتر از ما به آنجا رسیده و در سکوت غار با خودش خلوت کرده،بیش از این سکوت غار نمکی را بر هم نمی زنیم و به آرامی خارج می شویم.

حقیقتا یک روز آن هم یک روز نه چندان کامل برای تماشای هرمز کم است زیرا به هرنقطه ای از آن که می روید این نیاز را در خود احساس می کنید که باید کمی با خود درآنجا خلوت کنید! اما فرصت کم است و گروه ما را به سمت دره مجسمه ها دعوت می کند.

در مسیر دره مجسمه ها از کوههای رنگین و صخره هایی می گذاریم که درطول سالها شکلهای جالبی دارند و هر کس با قدرت تجسم خودش آن را به چیزی تشبیه می کند و البته تعداد مجسمه های این دره کم هم نیستند.

با همراهانمان که متشکل از گردشگران خارجی و داخلی اند و هردو به یک اندازه از زیبایی هرمز لذت می برند،از میان سنگهای بزرگ -البته با کمی سختی- عبور می کنیم تا به پرتگاه معروف دره مجسمه ها برسیم که بر ساحلی زیبا مشرف است و باید یکی یکی به رویایی ترین نقطه آن رفت، نشست ویکی از زیباترین چشم اندازها در ایران را برای همیشه به ذهن سپرد.

راهی معدن خاک سرخ وساحل سرخ می شویم تا خاک سرخ رنگی را ببینیم که هرمز زیبارو به خاطرش شهرت دارد و ساحلی فراموش نشدنی که بخشی از آب آن قرمز رنگ است.

درادامه راهنمای تور ما را برای صرف نهار به خانه یکی از محلی ها می برد تا بر سر یک سفره صمیمی ، تازه ترین میگوی طبخ شده توسط دستان هنرمند بانوی هرمزی را مزه کنیم و تصویری از یک خانه بومی جزیره تا همیشه در ذهن مهمانانی از ملیت های متفاوت جهان و شهرهای مختلف ایران که در کنار سفره ای در جنوب ایران گردهم آمده اند، ثبت شود.

خانه را با خوش و بش میزبان ترک می کنیم و راهی مقصد بعدی می شویم.

آخرین مکان پنجره دریا است که پهنه آبی از بالای ارتفاعی هرمز را تا همیشه در دلتان جا می کند.

وقت بازگشت است و رسیدن به آخرین قایق های بزرگ مسافربری ،اما از شما چه پنهان که فکر ای کاش از آخرین قایق جا بمانیم و شب جادویی هرمز را هم ببینیم هم کمی ما را غلغلک می داد!

به شما پیشنهاد می کنیم حتما روزی به تماشای هرمز بروید و لذت ببرید اما حداقل مهمان مهربانی برایش باشید و بر تنش زخم نزنید تا همیشه دردانه تن سرخ خلیج همیشگی فارس طنازی کند.

هرمز دلرباست، هرمز دلرنگی است، هرمز عطرش را بر تن شما به جای می گذارد.