بنای آرامگاه و خانقاه این عارف مشهور اثری از معماری اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری است و به شماره ۳۲۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
ساختمان مفصل آرامگاه شامل دو قسمت است قسمت اصلی بنا مربع شکل است و در گذشته گنبد عظیمی بر روی آن قرار داشته است، که در حال حاضر تنها یک فیلپوش زاویه جنوب غربی مقصوره آن باقی مانده است. قسمت دوم ایوان رفیع و بلند آرامگاه است که رو به مشرق است. کتابخانه، اتاق درس، نمازخانه، چله خانه، معتکف خانه اجزای این بنا هستند.
این بنا به دستور سلطان محمد خدابنده برای وزیر وقت عمادالدین عبدالوهاب ساخته شده است و خود شیخ نیز خانقاهی بر آن افزود در آنجا به ریاضت پرداخت و پس از مرگ نیز در همان مکان به خاک سپرده شد. امروزه اثری از مقبره عبدالوهاب باقی نیستو
شیخ علاء الدوله سمنانی از عرفای نامدار قرن هفتم است که متاسفانه کمتر به جایگاه این عارف و اندیشمند بزرگ پرداخته شده است.
وی در روستای “بیابانک” سمنان، چشم به جهان گشود، پس از سن پانزده سالگی به همراه عمویش، بیابانک سمنان را ترک و وارد درگاه شاه ایلخانی شد، چندی بعد،درگاه سلطان ایلخانی را ترک و راهی دیار کویر و زادگاهش سمنان شد.
در ۲۶ سالگی تحصیلات عالی را آغاز کرد، ادبیات عرب را نزد سید اخفش، علم فقه را نزد سید تاج الدین آموخت و استماع حدیث را از رکن الدین صاین و رشید ابن ابی القاسم کسب و اجازه روایت گرفت، سیر و سلوک عرفانی علاء الدوله از کناره گیری خدمات دیوانی و انفاق و تطهیر اموالش آغاز شد، چنانکه غلامان و کنیزان خود را آزاد ساخت و حقوقی را که از دیگران بر عهده وی بود ادا کرد و اموال خود را وقف نمود.