پنجاه سال پیش در چنین ماهی، فوتبال مدرن در جام جهانی مکزیکو متولد شد؛ شور و شوق و فریاد، برای نخستین بار زنده و رنگارنگ برای مخاطبان و بینندگان جهانی روی آنتن تلویزیون‌ها رفت.
این هفته سالروز یک چهارم نهایی آن تورنمنت پرستاره است؛ مرحله‌ای هیجان انگیزی که سرانجام به یک فینال مهیج و فراموش نشدنی ختم شد؛ زمانی که پخش زنده نخستین جام جهانی رنگی با نمایش بی‌نظیر فینال با استفاده از سیستم تِکنی‌کالر به کار خود پایان داد.
انگلیس، ایتالیا، آلمان غربی، شوروی، برزیل، مکزیک، پرو، اروگوئه، بلژیک، بلغارستان، چکسلواکی، سوئد، السالوادور، رژیم اشغالگر قدس، مراکش و رومانی تیم‌های حاضر در جام نهم بودند.
و حالا بعد از ۵۰ سال که سلسائو جام ژول ریمه را برای سومین بار به خانه برد، بد نیست به آن تیم رویایی نگاهی بیاندازیم.
فلیکس
گلر باشگاه فلومیننزه که به طور سنتی قوی‌ترین پست سلسائو محسوب نمی‌شد، در آستانه آن تورنمنت نقطه ضعف این تیم به شمار می‌رفت اما در بین هم تیمی‌هایش قابل احترام بود. او بعدها به فروشنده خودرو تبدیل شد؛ او در سال ۲۰۱۲ در سن ۷۴ سالگی به دلیل تورم ریوی ناشی از اعتیاد سخت به سیگار درگذشت.
کارلوس آلبرتو
کاپیتان و دفاع راست سلسائو یکی از بهترین گل‌های آن جام جهانی را به ثمر رساند و کار نیمه تمام پله را تمام کرد تا پیروزی ۴ بر یک برزیل برابر ایتالیا در فینال رقم بخورد.
او که یکی از بهترین مدافعان تاریخ محسوب می‌شود، سال‌ها در کنار پله در سانتوس بازی کرد و در سال ۱۹۷۷ بار دیگر در نیویورک کازموس به وی ملحق شد.
آلبرتو پس از خداحافظی از دنیای فوتبال، به عنوان سرمربی برزیل، مکزیک، کلمبیا، نیجریه و آذربایجان در سال ۲۰۰۵ بازنشست شد و به کارشناسی فوتبال روی آورد؛ او در سال ۲۰۱۶ در سن ۷۲ سالگی درگذشت.
بریتو
مدافع میانی برزیل که به مرد بی‌اعصاب شهرت داشت، تقریبا برای یک دوجین از تیم‌های بزرگ برزیل همچون واسکودو گاما، فلامینگو و کورینتیانس بازی کرد و سرانجام در سال ۱۹۷۹ در ۴۰ سالگی بازنشست شد.
ویلسون پیاتزا
او که در فاصله سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۹ برای کروزیرو بازی کرد، در سال ۱۹۷۶ جام لیبرتادورس را بالای سر برد.
پیاتزا اگرچه در سال ۱۹۷۴ بازوبند کاپیتانی برزیل را بر بازو داشت اما جام جهانی ۱۹۷۰ اوج دوران فوتبال ملی وی محسوب می‌شود.
او که هم اکنون ۷۷ سال دارد، پس از آویختن کفش‌ها به تجارت بنزین روی آورد.
اورالدو
«ماریو زاگالو» سرمربی وقت سلسائو در سال ۱۹۷۰ بزرگ‌ترین فرصت را در اختیار اورالدو قرار داد. او در اکتبر ۱۹۷۴ به همراه همسر و یکی از دخترانش در یک سانحه رانندگی درگذشت. یاد و خاطره وی روی لوگوی باشگاه اسبقش یعنی گرمیو به یادگار ماند؛ لوگویی که از یک ستاره طلایی به عنوان نمادی از حضور یکی از بازیکنانش در تیم پرستاره ۱۹۷۰ روی آن به چشم می‌خورد.
جرزینیو
او که یکی از دو فاتح جام جهانی است که در تمام بازی ها موفق به گلزنی شد، در سال ۱۹۷۰ با هفت گل در ۶ دیدار آقای گل سلسائو بود. علاوه بر این، او عضوی از تیمی بود که در سال ۱۹۷۴ مقام چهارم جهان را به دست آورد.
او پیش از گذراندن دوره‌ای در باشگاه مارسی، بیش از ۴۰۰ بار پیراهن باشگاه بوتافوگو در ریودوژانرو را پوشید؛ در ادامه شانس خود را برای تصدی پست شهردار ریو امتحان کرد اما به دلیل پرداخت نکردن هزینه شرکت در انتخابات، نامزدی وی لغو شد. او که هم اکنون ۷۵ سال دارد، سابقه هدایت تیم ملی برزیل را در کارنامه داشته و علاوه بر این، افتخار کشف «رونالدو نازاریو» را در دهه ۱۹۹۰ از آن خود کرده است.
کلودوآلدو
او که در تک گل تیم ملی ایتالیا در فینال مقصر بود، بیشتر شهرت خود را به واسطه حرکتی جادویی‌اش که چهار ایتالیایی را از جریان بازی خارج و در نهایت به گل نمادین کارلوس آلبرتو انجامید، به دست آورده است. او در نیمه نهایی برابر اروگوئه نیز موفق به گلزنی شد.
کلودوآلدو که بیشتر دوران فوتبالی خود را در سانتوس و در کنار پله سپری کرد، بعد از بازنشستگی در مدیریت املاک برای خود شغلی دست و پا کرد و علاوه بر این در سال ۲۰۱۰ هدایت تیم ملی تیمور شرقی را برعهده داشت.
گرسون
بازی‌ساز تیم ملی برزیل و زننده گل حیاتی که سلسائو را در فینال ۲ بر یک از حریف پیش انداخت؛ یک شوت انحصاری و صاعقه مانند با پای چپ و از فاصله‌ای دور.
توانایی شوت‌زنی و ارسال پاس بازیکن اهل سائو پائولو به اندازه‌ای بود که وی را «چپ پای طلایی» لقب دادند؛ او در همان سال بعد از پله به عنوان دومین بازیکن برتر جام توپ نقره‌ای را کسب کرد.
ریولینو
هافبک باشگاه کورینتیانس که بیشتر به واسطه سبیل‌های پرپشتش شهرت داشت، در زمان فتح جام جهانی توسط سلسائو ۲۴ ساله بود. او نخستین گل برزیل را در آن تورنمنت و در پیروزی برابر چکسلوواکی به ثمر ساند و علاوه بر این، در یک چهارم برابر پرو و در نیمه نهایی برابر اروگوئه نیز موفق به گلزنی شد.
او که یکی از درخشان‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال محسوب می‌شود، دریبلی که امروزه با نام «رونالدینیویی» می‌شناسیم را معرفی کرد و علاوه بر این، یکی از بزرگ‌ترین انگیره ها و منابع الهام «دیگو مارادونا» محسوب می‌شود.
پله
پس از نمایش درخشان به عنوان یک نوجوان در قهرمانی برزیل در سال ۱۹۵۸ در سوئد و همچنین افتخارآفرینی با مصدومیت در سال ۱۹۶۲، این سومین قهرمانی پله در جام جهانی بود.
او علاوه بر این، به طور عملی از جام جهانی ۱۹۶۶ کنار گذاشته شد اما در سن ۲۹ سالگی و در جام جهانی مکزیکو با فرمی ایده‌آل بازگشت؛ چهار گل به ثمر رساند که گل افتتاحیه دیدار فینال را نیز شامل می‌شود.
اینکه پله در آن سال به اندازه گل‌هایی که به ثمر رساند، به واسطه گل‌هایی که نزد در یاد و خاطره ها ماندگار شد، گواهی بر کیفیت بازی وی در جام جهانی مکزیکو است؛ حرکات جادویی وی برابر گلر چکسلاواکی و همچنین تیم ملی اروگوئه در نیمه نهایی هنوز برای بسیاری از فوتبال دوستان خاطره انگیز است.
او که در سانتوس ستاره شد، کار خود را در نیویورک کازموس تمام کرد؛ او بعد از بازنشستگی پست‌هایی همچون وزیر ویژه ورزش برزیل را عهده‌دار شد و برای یک دوجین برند تجاری نقش سفیر فوتبال را ایفا کرد.
توستائو
زوج خط حمله پله که حالا ۷۳ سال دارد، هر دو گل خود را در جام جهانی ۱۹۷۰ در پیروزی ۴ بر ۲ برابر پرو در یک چهارم نهایی به ثمر رساند.
او در سن ۲۶ سالگی به دلیل مصدومیت از ناحیه چشم که در یکی از تمرینات به آن دچار شد، به ناچار فوتبال را کنار گذاشت و در نهایت پیش از آنکه به یکی از برجسته‌ترین کارشناسان برزیل تبدیل شود، مدرک پزشکی خود را دریافت کرد.