روزنامه آرمان در سرمقاله ای به قلم سیدجلال ساداتیان کاردار اسبق ایران در انگلیس، نوشته است: ایالات‌متحده آمریکا در همه موارد ممکن تحریم را علیه ایران وضع می‌کند، برای مدت‌های زیادی از برجام فاصله می‌گیرد، به‌تعهدات برجام عمل نمی‌کند، به‌صورت یک‌طرفه تحریم‌هایی اعمال می‌کند و در پایان نیز در سوق دادن اروپا به‌سمت عملیاتی کردن مکانیزم ماشه، ناکام می‌ماند آنگاه در کمال تعجب اعلام می‌کنند که از برجام خارج نشده‌اند، با این هدف که مکانیزم ماشه را خود فعال کنند. این امر با هیچکدام از منطق‌های موجود همخوانی ندارد. در این زمینه همواره چین و روسیه در رابطه با اقدامات آمریکا علیه ایران موضع‌گیری کرده و اروپا نیز در رابطه با خروج از آمریکا از برجام با این کشور هم‌فکر نبود.
اما اروپا به‌نحوی زیر سلطه آمریکاست و ایالات‌متحده در قالب پیمان ناتو نیز آنها را پشتیبانی می‌کند. اروپا از سوی دیگر در اقتصاد لیبرال جهانی حضور دارد و مبلغ قابل توجهی به ایالات‌متحده بدهی‌های مالی دارند و سرمایه‌گذاری‌های متقابلی نیز میان آنها وجود دارد. از طرفی دیگر اداره و کنترل سوئیفت توسط آمریکا که تمام مبادلات جهان از آن طریق صورت می‌گیرد سبب شده اروپا نتواند موضع مستقلی در عمل از ایالات‌متحده داشته باشد و از چندین جهت یک پیوند در میان آنها وجود دارد که تصمیم‌گیری موثر مستقل را از اروپا سلب کرده است.
انگلستان، آلمان و فرانسه در عرصه سیاست بارها بیانیه‌هایی علیه خروج آمریکا از برجام و تحریم‌های یک‌جانبه اعلام کرده‌اند اما در عرصه اقتصادی هیچ‌گاه نتوانسته‌اند مقابل فشار سنگین آمریکا ایستادگی کنند. نهایتا آنچه که از دست اروپا برآمد، راهکار اینستکس بود که نتوانست در عمل گرهی از مشکلات ایران و تبادلات مالی طرفین باز کند. در این میان یک نکته حائزاهمیت است و آن اینکه کشورهای اروپایی موافق فعال کردن مکانیزم ماشه نبوده و به‌همین دلیل زمان و فرصت آن را تمدید کرده و هدف آنها از این امر نیز خرید فرصت مجددی برای اروپا بود. اگر این مکانیزم ماشه تا مهرماه اجرایی نشود این سیستم مهلت خود را از دست داده است و این اهرم فشار نیز از دایره راهکارهای آنها در قبال ایران خارج خواهد شد. اگر ایالات‌متحده در برجام حضور داشت به چه علت این حجم از تحریم‌ها را علیه ایران وضع کرد؟ این سوالی است که پمپئو باید پیش از هر اقدامی به آن توجه کند و به آن پاسخ دهد.