اخبار گردشگری

قاچاقچیان با پتک به جان «لانه طاووس» افتادند

قاچاقچیان آثار تاریخی با پیکور برقی و پُتک به جان گوردخمه های دو هزار ساله ی «لانه طاووس» افتادند، بخشی از این گوردخمه ها اکنون در معرض تخریب کامل قرار گرفته اند.

استودان لانه طاووس را کمتر از سه دهه قبل در مرودشت استان فارس کشف کردند، محوطه ای تاریخی از دوره ی هخامنشیان که به اعتقاد باستان شناسان، اثری تلفیقی از گوردخمه و تابوت های سنگی است، هر چند این مجموعه ی هخامنشی به شماره 28241 در 13 بهمن 1388 در فهرست آثار ملی کشور ثبت شد، اما حضور گاه و بیگاه حفاران و قاچاقچیان آثار تاریخی در این محوطه ی ارزشمند، آن را در معرض تخریب کامل قرار داده است.

سیاوش آریا – فعال و کنشگر میراث فرهنگی استان فارس، به حضور حفاران و قاچاقچیان آثار تاریخی در محوطه ی «لانه طاووس» اشاره می کند و می گوید: تجهیزات و دست اَفزارهای حرفه ای حفاران آثار تاریخی، آسیب های زیادی به این گوردخمه و استودان تاریخی آن وارد کرده اند.

او با بیان این که به نظر می رسد قاچاقچیان اَموال تاریخی – فرهنگی به اَنگیزه های پوچِ کشفِ گنج، یکی از گوردَخمه های «لانه طاووس» با بیش از دو هزار سال قدمت را شکسته اند، ادامه می دهد: با توجه به شواهد موجود به نظر می رسد، قاچاقچیان آثار تاریخی با پیکور برقی و پتک، داعش وار به جان این گوردخمه افتاده اند، در حال حاضر سنگ های جدا شده ی بزرگ و کوچک درون گوردخمه ها به حال خود رها شده اند.

وی با اشاره به نزدیکی این محوطه ی تاریخی به مَرودشت و نزدیکی آن به دفتر یگان حفاظت میراث فرهنگی منطقه و پررفت و آمد بودن این جاده ی بین شهری اظهار می کند: در این محوطه ی تاریخی، چهار گوردَخمه در نزدیک یکدیگر قرار گرفته اند، سه گوردخمه در نزدیکیِ یکدیگر و در یک راستا قرار گرفته اند و گوردخمه ی دیگر، درست رو به روی آن ها و در سمت دیگرِ سینه ی کوه تراشیده شده است، همچنین داخل تعدادی از این گوردخمه ها، به کاه دانی و زباله دانی تبدیل شده اند و برخی دیگر نیز به جایگاهی برای کارتن خواب ها درآمده است و هنوز هم جای تکه تکه های کارتن را می توان از نزدیک دید که مایۀ شگفتی و افسوس فراوان است.

او می گوید: بر اساس آن چه که در پرونده ی ثبتی این مجموعه نوشته شده است؛ «همه گوردخمه ها را فراهخامنشی یا پس از هخامنشی تاریخ گذاری کرده اند.» اما به باور کارشناسان بهتر است که گاه نگاری ها را دقیق تر انجام داده و آن ها را از یکدیگر جدا کنیم. در واقع این گوردخمه ها در دو بازه ی زمانی تراشیده شده اند. یک دوره را بی گمان باید دوره ی فراهخامنشی دانست و دوره ی دیگر نیز که همزمان با با دوره ی اشکانیان است را می توان دوره ی پارسی نامگذاری کرد.

گور دخمه و تابوت های سنگی در دوران باستان برای تدفین مردگان مورد استفاده بوده اند. بر اساس اعتقادات مردم باستان، به خصوص در دوران هخامنشی، فرا هخامنشی و ساسانیان، اجساد مردگان ابتدا بر بلندای یک کوه یا صخره قرار داده می شد و پس از مدتی که تنها استخوان های جسد باقی می ماند، این بقایا درون گوردخمه یا تابوت های سنگی دفن می شد. به همین دلیل این نوع از قبور را “استودان” می نامیدند. این کلمه به معنی محل گذاشتن استخوان کاربرد داشته است.

« دنیای سفر » این نوشته را از «
ایسنا » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.