اخبار گردشگری

روایت تلخ ویرانی در پایتخت هخامنشی ها

یونانی ها تخت جمشید را «پرسپولیس» به معنای شهر پارسه می نامیدند، اما نام اصلی تخت جمشید «پارسه کرته» است، در گل نوشته ها و کتیبه درگاه سنگی تالار ورودی تخت جمشید، نام اش را «پارسه» ثبت کرده اند.

مجموعه ای باستانی شامل حصارها، کاخ ها، بخش های خدماتی و مسکونی، نظام های مختلف آبرسانی که «داریوش اول» سومین شاه هخامنشی آن را بنیان گذاشت، اما تا زمان زنده بودن اش آن کامل نشد و ساخت و سازها در دوره ی جانشینان او یعنی فرزندش «خشایارشا» و نوه اش «اردشیر اول» ادامه پیدا کرد.

هر چند این عملیات ساختمانی در تخت جمشید تا پایان دوره هخامنشی هم به پایان نرسید، به همین دلیل هنوز هم در تخت جمشید بقایای بناهای نیمه کاره به چشم می خورد، مانند دروازه بزرگی که در ضلع شمال شرقی مجموعه قرار دارد. با این حساب و کتاب ها می توان عمر تخت جمشید را تا دو هزار و 423 سال هم تخمین زد، نخستین کاوش های علمی در تخت جمشید را ارنست امیل هرتسفلد آلمانی که توسط موسسه خاورشناسی دانشگاه شیکاگو به یاران فرستاده شده بود، در ۱۹۳۱ زیر نظر رضا شاه انجام داد.

او معتقد بود که علت ساخت تخت جمشید نیاز به جوی شاهانه و باشکوه و نمادی برای امپراتوری پارس و مکانی برای جشن گرفتن وقایع خاص به خصوص نوروز بوده است. تخت جمشید در سال 1979 میلادی از سوی سازمان فرهنگی ملل متحد (یونسکو) و توسط شهریار عدل به عنوان یکی از ده اثر برجسته میراث فرهنگی بشری به ثبت رسید.

اما بعد از ثبت جهانی این محوطه، کشف هایی که توسط گروه های باستان شناسی در این محوطه تاریخی انجام می شود از یک سو و از سوی دیگر، بی توجهی به کتیبه ها و سنگ ها و اصلا آن چه که امروز تخت جمشید، را تخت جمشید کرده، از وندالیسم ها (تخریب اشیاء و آثار فرهنگی) تا آسیب هایی که به مرور به سنگ های قرار گرفته در این فضای تاریخی وارد می شود، هشدارها را برای این شهر تاریخی فرا می خواند.

« دنیای سفر » این نوشته را از «
ایسنا » آورده است. واکاوی، پی گیری، نگارش و آفرینش، شایسته سپاسگزاری است.