ورودش می تواند پاگشای مربیان آرژانتینی به سرزمین گربه ای باشد . مدافع سالهای دور ایندیپندنته ، ریسینگ کلاب و حتی پاریسن ژرمن حالا در آستانه ۶۰ سالگی با سری خلوت شده و چروک هایی بر چهره پا به ایران می گذارد .

محمد علی پور

همبازی مارادونا در جام جهانی ۹۰ با سالها تجربه تلخ و شیرین در لیگ های عربی و قهرمانی با الاتحاد و الهلال در لیگ و رساندن تیم ملی عربستان به جام جهانی ۲۰۰۶ ، و پس از یک مرتبه عدم توفیق در زمامداری رویانیان ، این بار در دوره مدیریت عرب به پرسپولیس می آید. به تیمی با میلیونها هوادار رویا پرداز که هر فردی را به عنوان جانشین پروفسور بر نمی تابد . تکیه بر اریکه ای پر افتخار که سرمربی آینده الاهلی آن را از ویرانه های سرخ ساخت ، کاری بس دشوار است.

کارشناسان فوتبال در حوزه خلیج فارس مهارت وی در کار با جوانان و علاقه وی به مالکیت توپ را از خصایص مثبت و ناکامی در بازی های بزرگ را ضعف این مربی آمریکای لاتین می دانند .
تمایل وی به گلزنی شاگردانش همراه با فلسفه هجومی سرخپوشان پایتخت می تواند معجونی گوارا برای خاطر خواهان قهرمان سه دوره گذشته لیگ فراهم آورد . گابریل کالدرون در شرایطی قرار است به سایر مربیان خارجی لیگ اضافه شود که نیک می داند این مرز و بوم شرایط خاص خودش را دارد . این فوتبال با همه جای دنیا متفاوت است . جو فوتبال فارسی فوق احساسی با تماشاگرانی خوش استقبال و بد بدرقه است . سکوهایی که با یک پیروزی نیمکت را به عرش و با یک شکست به فرش می کوبند .

مدافع سختکوش سابق آلبی سلسته خواسته یا ناخواسته پا به عرصه ای می گذارد که شاید یکی از چالش برانگیز ترین دوران ورزشی اش نام گیرد .

میدانی که گاهی حاشیه، پر رنگ و لعاب تر از متن می شود . کالدرون در تهران حاضر خواهد شد تا بلکه خاموش شدن ستاره های برانکو در سپهر این روزهای پرسپولیس را التیام و نویدبخش ظهور همتایی دیگر برای صنم کروات سرخ ها باشد .

درخشش وی بی شک می تواند مسیر ورود دیگر مربیان هموطنش را به این آب و خاک هموار سازد . اما آیا آسمان پرطرفدارترین تیم آسیا همانند رنگ پیراهن مردان آرژانتین آبی خواهد شد یا عملکرد گابریل آن را غبارآلود و غمگین خواهد کرد؟ پرسش فعلی بسیاری از اهالی فوتبال!.