«لاله‌زار» به قدمت همه شب و روزها و خاطرات تلخ و شیرینی که در تاریخ گذشته‌اش ثبت شده، برای تهران اهمیت دارد، از سالن‌های سینماهایش گرفته تا مساجدی که امروز در این خیابان هرکدام ویژگی‌های خاص خود را دارند.
ایسنا: از کوچکترین مسجد تهران مسجد مرحوم «محمدعلی خان – حاج امین‌السلطنه» تا بزرگترین مسجد لاله‌زار با نام «مسجد بزرگ لاله‌زار» هر کدام به واسطه‌ی ویژگی‌های خاص‌شان، ان هم در این منطقه‌ی تاریخی مهم‌اند.
«مسجد کوچیکه» هر چند نام آشناتر از کتیبه نام «مسجد محمدعلی خان – امین‌السلطنه» قبل از خیابان جمهوری در لاله‌زار است که در ۱۳۴۷ قمری به عنوان یکی از موقوفه‌های امین‌السلطنه ساخته شد، اما کوچکی این مسجد اتاقی ۵ در ۴ متر در طبقه اول است، خود ان را به یکی از مساجد دارای ارزش تهران تبدیل کرده است.
مهدی افزا که پیش از این خادم مسجد بزرگ لاله‌زار بوده، حدود پنج سال است که در این مسجد حضور دارد و به گفته‌ی او در مسجد همیشه به روی مردم باز است.
او اما به دو ویژگی دیگر این مسجد نیز اشاره می‌کند: مسجد کوچیکه لاله‌زار که طبقه اول یک ساختمان سه طبقه است، مردانه است یعنی «زنانه ندارد»، این مسجد «سرویس بهداشتی ندارد»، که این نداشتن‌ها به واسطه نداشتن فضای مناسب برای ایجاد آن‌هاست.
اما لاله‌زار یک مسجد دیگر هم دارد که اگر در طول سال‌های گذشته گسترش نیافته بود، اجتمالا در رقابت با مسجد کوچیکه که چند متر با ان فاصله دارد، قرار می‌گرفت.
«مسجد بزرگ لاله‌زار» دو بخش مجزا دارد، یکی بخش قدیمی که متولی‌اش ان را به دوره قاجار نسبت می‌دهد هر چند می‌توان گفت بخش زیادی از نوسازی شده و بخش جدیدتر که بیش از ۵۰ سال قبل ساخته شده است.
محسن توکلی که از ۹ سال قبل خادم این مسجد است، به ایسنا می‌گوید: بخش قدیمی‌تر مسجد حدود ۱۲۰ سال قدمت دارد، اما به واسطه‌ی کوچک بودن آن، مردم این منطقه‌ی قدیمی تهران، با خرید زمینی جدید در کنار بخش کوچک مسجد، اقدام به توسعه‌ی مسجد کرده‌اند.
او با اشاره به ایجاد تغییراتی در کاشیکاری‌ها و محرابِ بخشِ قدیمی مسجد، ادامه می‌دهد: برخی محراب بخش جدید مسجد را بزرگترین محراب خاورمیانه می‌دانند اما بخش بزرگ‌تر این بنای مذهبی نیز از این ویژگی که هیچ ستونی ندارد، حائز اهمیت است.
به گفته‌ی وی، مسجد بزرگ لاله‌زار هم هر روز از اذان ظهر تا پاسی از شب به روی مردم باز است.