برنا: علیرضا نوجوان ۱۷ ساله ای است که در سن ده سالگی از خانه پدر معتاد خود فرار کرد تا زندگی روی خوشش را به او نشان دهد اما در ۱۳ سالگی سرکرده قاچاقچیان شهر شد.رپورتاژ

علیرضا درحال پاک کردن میزهای آشپزخانه بود که به سمتش رفتم. آمده بودم که قصه زندگیش را بشنوم. تا مرا دید گفت:«این هفته نوبت من است که میز را بعد از غذا خوردن تمیز کنم.» یک ماه و بیست روز بود که به این خانه آمده بود. وقتی آمد کوله بارش زندگی تلخی بود که از روز تولد تا همان روز که چند ماه از ۱۶ سالگی اش می گذشت با خود همراه داشت.

گفتن از زندگیش را اینگونه آغاز کرد:«ده ساله بودم که در شلوغی های چهارشنبه سوری گم شدم. از کرج به تهران فرار کرده بودم. سه ساله بودم که مادر از پدر جدا شد و من ماندم و پدری که از همه بیشتر شیشه را دوست داشت، شیشه ای که وقتی وارد بدنش می شد دیگر فراموش می کرد پسری دارد و من می ماندم و دنیای تنهایی خودم و دیوارهای خانه ای که از آن متنفر بودم. چند سال بیشتر نتوانستم آن خانه را تحمل کنم وخیلی زود به جمع نوجوانان خیابان گرد تهران پیوستم. »

علیرضا با پوزخند ریز تلخی گفت:« دیگر حتی یادم نیست خانه مان کجای شهر کرج بود. انگار یک قرن است از آن خانه رفته ام.»

«چند ماه قبل از ۱۷ سالگی این خانه را پیدا کردم. درست ۷ سال بعد از آواره شدن در خیابان و ساکن جوی ها و زیر پل های تهران شدن. درستش را بگویم من این خانه را پیدا نکردم؛ صاحبان این خانه مرا یافتند و از روزگار سیاه به این روزهای از تیرگی دور شده مرا هدایت کردند.»

«روزهای سیاهی بود، آنقدر سیاه که هیچ کورسوی نوری درون چاهی که خودم را انداخته بودم، نبود. شاید در این سال ها که کودکی و نوجوانی ام تباه شیشه و قلب سنگی پدر و مادرم شد، باید مثل همه ی همسن و سال های خود همراه خانواده ام عصرها به پارک می رفتم و بازی می کردم؛ در آخر موقع برگشت هم با خرید یک بستنی آنقدر شاد می شدم که گویا شادترین کودک جهان تنها من بودم ؛ اما شادترین کودک جهان که نبودم هیچ، بیچاره ترین کودک من بودم که در ده سالگی، روزهایم را با حس شیشه ای در خیابان های تهران به کارتن خوابی سپری کردم و بجای دست گرفتن اسباب بازی با شیشه و آتش بازی می کردم و روح و جسمم را به نابودی کشاندم.»

۹۰۰ هزار تومان درآمد زندگی دودی

صدای علیرضا پر بود از بغض نامفهومی که هیچ شناختی نسبت به آن نداشتم؛ با همان صدای بغض آلود ناآشنا ادامه داد:«بعد از مدت ها کارتن خوابی در گوشه و خیابان های شهر، بعد از سرقت و دزدی، بعد از دعوا و چاقوکشی های بسیار، با فردی آشنا شدم که ماهیگیری یادم داد، اما ماهیگیری که جز زباله های کف دریا هیچ چیز دیگری نصیبم نشد. به سمت یادگرفتن راه پرورش ماری جوانا رفتم، راهی که ته آن به چاه اعتیاد برای یک پسر بچه ۱۳ ساله ختم شد. با آدم هایی آشنا شدم که راهِ تباهی را بدون آنکه بفهمم چه بود و نبود، نشانم دادند. ابتدا یک انباری اجاره کردیم، وقتی می خواهی یک کاری راه بیندازی و درآمد داشته باشی، نباید بابت آن پول پرداخت کنی و در آخر ۱۰ درصد سود داشته باشی؛ من می خواستم ۹۰ درصد سود کنم. بنابراین در همان انباری استیجاری در خاک سفید گلخانه زدیم و با نور مهتابی شروع به پرورش ماری جوانا کردیم. خودم شده بودم تولید کننده و پخش کننده و خیلی زود فروشندگان و معتادان مرا شناختند و اسمم رفت داخل لیست قاچاقچیان معروف ماری جوآنا .سه سال اول، ۲۴ ساعته تنها گل مصرف می کردم تا جاییکه روز و شب برایم فرقی نداشت و مدام در خماری و بدن درد به سر می بردم. بدنم به علت بالا رفتن درد جوابگو نبود، اینطور شد که به سمت موادهای شیمیایی دیگر مثل ال اس دی و دستمال کاغذی و … کشیده شدم. مجبور بودم این موادها را مصرف کنم چون هیچ چیز دیگری آرامم نمی کرد. تبدیل به آدمی شده بودم که تنها کودکی و نوجوانی تباه شده خود را روزانه بردوش می کشید.»
*زندان آدم ها را مرد می کند

علیرضا به اینجای زندگی اش که رسید، دستی به جای زخم چاقوهای روی گردنش کشید، و گفت:«مدتی اینگونه زندگی می کردم تا اینکه یک روز در پارک زمانی که می خواستم بسته های ماری جوانا را به مشتری ها بدهم، دستگیر شدم. به عنوان یک نوجوان ۱۵ ساله، شش ماه در زندان سپری کردم. ما کارتن خواب ها و دزدها می گوییم “زندان آدم ها را مرد می کند!” اما من نه کودک بودم نه نوجوان نه جوان … هیچ چیز نبودم و همان هیچ هم در شش ماهه زندان باقی ماندم. بعد از آزادی هیچ چیز نبود، حتی محتاج هزارتومان بودم و همین شد که دوباره به سمت مصرف مواد و کارتن خوابی رفتم. مشروبات الکی مصرف می کردم و ساعت های عمرم به جای نشستن پشت میز کلاس های درس به دعوا و چاقوکشی در کف خیابان می گذشت. در یکی از همین روزهای ویرانگی که به معنای واقعی ته خط به ته خط رسیده بودم، در همان چاه، دستی دراز شد و دستم را گرفت.

عضله های صورتش جمع شد و ادامه داد:«ترک کردن خیلی سخت بود. خمار بودم و نمی توانستم راجع به هیچ چیزی تصمیم گیری داشته باشم. مدام دغدغه ام مواد بود … همین که فقط ترک کردن خیلی درد داشت.»

از آشنایی علیرضا با طلوع بی نشان ها یک ماه و بیست روز می گذشت و به گفته خودش سرگرمی های بسیاری در سرای نور یافته بود و دیگر مواد در ذهنش چرخ نمی زد. حالش بهتر بود اما هیچ دوست نداشت به خانواده ای که ۱۷ سال از عمرش را با آتش اعتیاد سوزانده بودند، فکر کند.