اهمیت توسعه پایدار در گردشگری از این رو مطرح می‌شود که گردشگری طی سال‌های اخیر به‌عنوان صنعتی که در تولید ناخالص ملی ایفای نقش می‌کند و در ارتباط با سایر صنایع به سرعت رو به رشد بوده و مبنایی برای توسعه اقتصادی به‌شمار می‌رود، می‌تواند در شاخه‌‌ها و حوزه‌های مختلف منجر به بهره‌گیری متراکم و بی‌رویه از طبیعت و جوامع محلی شود و علاوه‌بر آسیب رساندن به مناطق گردشگری، تبعات گوناگون اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی را به دنبال داشته باشد. این در حالی است که توسعه پایدار گردشگری و افزایش تعداد گردشگر در هر منطقه‌ای، به‌طور قطع تاثیرات مثبتی در بهبود شرایط اقتصاد شهری و روستایی، افزایش سطح اشتغال، پیشگیری از مهاجرت و رونق بازار و رقابتی شدن خواهد گذاشت؛ مشروط بر اینکه به تنوع منابع زیستی و ظرفیت‌های فرهنگی موجود توجه شده و در راستای حفظ و احیای این منابع و ظرفیت‌ها همچون حیات‌وحش، گونه‌های گیاهی، میراث منقول و غیرمنقول و میراث معنوی و همچنین احترام به جوامع محلی تلاش شود. به عبارتی گردشگری با رویکرد توسعه پایدار تلاش دارد ضمن برقراری توازن میان عرضه و تقاضا، در راستای حفظ منابع موجود گام برداشته و با رعایت اخلاق حرفه‌ای گردشگری که حافظ جوامع و منابع آنان است، مزیت‌های اقتصادی را نیز به دنبال داشته باشد و به توسعه‌ای متعادل و مانا در تمامی جنبه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی با در نظر گرفتن کمترین میزان تخریب به‌ویژه برای آیندگان منجر شود.