به گزارش دریافتی سه شنبه ایرنا از روابط عمومی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری فارس، احسان یغمایی افزود: پیش از این نیز در چارچوب این کاوش ها بیش از ۱۳۰ اثر و محوطه تاریخی نیز در این راه شناسایی شد.
وی بیان کرد: همچنین در این کاوش ها توانستیم با پیمایش مسیر در منطقه نورآباد ممسنی، خلّار، شول و سنگر، کازرون، گویوم، شیراز، باجگاه، زرقان، سپیدان، بیضا و مرودشت نشانه‌های این راه را شناسایی کنیم.
به گفته یغمایی، در این مسیر، افزون بر منزلگاه‌ها و دژهای دیده‌بانی، قطعاتی از جاده‌های سنگ فرش باستانی هم کشف شد.
سرپرست برنامه پژوهش های باستان شناسی راه شاهی هخامنشی، ادامه داد: یکی از آثار مهم تاریخی و فرهنگی ایران، راهی کهن است که در متون کلاسیک یونانی از آن به عنوان راه شاهی هخامنشی یاد شده است.
یغمایی، افزود: با وجود اهمیت این راه کهن، تا کنون پژوهش باستان شناسی در خوری در باره آن صورت نگرفته بود اما در قالب برنامه ای باستان شناسی که مجوز آن از سوی رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صادر شده تا کنون ۲ فصل از کاوش ها در این زمینه انجام شده و هم اینک فصل سوم آن در حال اجراست.
او گفت: در چارچوب این کاوش ها تلاش شده است تا مسیر این راه کهن در حد فاصل شوش در خوزستان تا تخت جمشید در استان فارس شناسایی شود.
این باستان‌شناس پیشکسوت بیان کرد: جاده شاهی هخامنشی، یک شبکه پیام رسانی شگفت انگیز و جزیی از تشکیلات اداری هخامنشیان بوده و اداره امور این شاهنشاهی گسترده عهد باستان، از هند تا مدیترانه، از طریق این راه و شاخه‌های فرعی آن انجام می شد.
یغمایی، با اشاره به اینکه این راه از جنبه‌های گوناگون اداری، سیاسی، نظامی و بازرگانی دارای اهمیت بوده است، افزود: با گذشت بیش از ۲هزار سال از زمان ساخت این راه، یافتن بقایای آن، به ویژه با توجه به تغییرات گسترده‌ای که با توسعه شهرها و اجرای برنامه‌های عمرانی در سراسر کشور انجام گرفته است، دشوار بود.
وی ادامه داد: تلاش گروه در این فصل از کاوش، صرف شناسایی مسیر راه در محدوده میان نورآباد ممسنی تا تخت‌جمشید شد و با بررسی مسیر و سنجیدن وضعیت طبیعی و جغرافیایی آن، علاوه بر مطالعه و بازنگری داده‌های تاریخی و مطالعات پیشین باستان‌شناسی، به شناسایی بقایای راه شاهی نیز پرداخته شد.
سرپرست هیات برنامه پژوهش های باستان‌شناسی راه شاهی هخامنشی اظهار داشت: اگرچه پیشینه پژوهش های باستان‌شناسی در این زمینه به حدود یک سده می‌رسد، اما هیچگاه پیوسته، منسجم و متمرکز نبوده و گسست داشته است.
یغمایی افزود: در حالی‌که در دهه‌های گذشته، بخش‌های گوناگون کشور با دقتی درخور بررسی شده است، اما چون بر موضوع کاوش در مسیر راه شاهی هخامنشی متمرکز نبوده اند دستاوردهای آن در عمل چندان سودمند نبوده است.
این باستان‌شناس، به روز نبودن اطلاعات محوطه‌های شناسایی شده پیشین را از دشواری‌های دیگر دانست و گفت: از زمان انجام آن پژوهش‌ها تا امروز، شناخت ما از مواد فرهنگی این دوران دگرگون شده است.
یغمایی اظهار کرد: برای نمونه، در مقطعی از زمان توجه چندانی به شناسایی و طبقه‌بندی مواد فرهنگی دوران تاریخی و از جمله هخامنشی نمی‌شد و تمرکز بر دوران پیش از تاریخ بود.
به گفته او، نابودی، تسطیح و تخریب شماری از محوطه‌ها، به‌ویژه در دشت‌های بارور، شناسایی محوطه‌های هخامنشی را دشوار می‌کند.
سرپرست هیات برنامه پژوهشی‌های باستان‌شناسی راه شاهی هخامنشی اظهار داشت: در این فصل از کاوش ها، افزون بر بازنگری مواردی از محدوده‌های بررسی شده پیشین، برخی مناطق بررسی نشده نیز مورد مطالعه و تحقیق قرار گرفت.
یغمایی بیان کرد: نتایج این سه فصل پژوهش در آینده نزدیک به صورت کتابی از سوی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری منتشر خواهد شد.
سلسله هخامنشی یا هخامنشیان که بنیانگذار آن کوروش بود از ۵۵۰ تا ۳۳۰ پیش از میلاد به مدت ۲۲۰ سال بر ایران حکومت کردند.
۲۰۲۷ /۶۱۱۸/۱۷۷۲
دریافت خبر: سید احمد نجفی **انتشاردهنده: مجید ملازاده
انتهای پیام /*