استان سیونیک ارمنستان
سیونیک (به ارمنی: Սյունիք)(تلفظ: سی‌یوونیک) استانی از کشور ارمنستان است با مرکزیت شهر کاپان که تنها استان ارمنی هم‌مرز با ایران است. نام تاریخی و پیشین این منطقه «زنگزور» بوده‌است. ۲۰ درصد از استان سیونیک پوشیده از جنگل بلوط است که این جنگل‌ها رو به نابودی گذاشته‌است. مغری
شهر مرزی سیونیک با ایران شهر مغری است. این شهر گرم‌ترین نقطهٔ ارمنستان است و آب و هوایی خشک دارد؛ ولی آب رودخانهٔ مغری باعث سرسبزی شهر و مناطق پیرامونش شده‌است.
راه پیوند مغری به بقیهٔ ارمنستان از کاجاران به‌سوی شمال می‌گذرد که راه دشوارگذری است؛ ولی شرکت‌های ایرانی با سرمایهٔ ایران سرگرم ساخت یک تونل مهم در ارمنستان به‌نام تونل کاجاران هستند تا راه‌گذرش (ترانزیت) ایران به ارمنستان بهبود یابد. جادهٔ کوهستانی مغری بلندترین نقطه در قفقاز است و ۲۵۳۵ متر بلندی دارد.
برروی تپه‌ای در شمال شرقی شهر دژی قرار دارد به‌نام دژ مغری‌برد که در سدهٔ ۱۰ میلادی ساخته شده و در اوایل سدهٔ ۱۸ بدست داوودبیگ بازسازی شد. این دژ تنها دژ در ارمنستان است که برای کاربرد تفنگ و اسلحهٔ گرم طراحی شده‌است.
داوودبیگ فرماندهٔ جنگجویان ارمنی بود که با امپراتوری عثمانی می‌جنگیدند. در این‌جا در سال ۱۷۲۷ میلادی ۴۰۰ تن از افراد داوودبیگ توانستند ۵ روز تمام در برابر نیروی عثمانی که شمارشان چندین برابر بود و از غرب آمده بودند ایستادگی نمایند تا این‌که نیروی کمکی رسید.
در مغری و پیرامونش کلیساهای تاریخی و خانه‌های قدیمی چندی نیز وجود دارد. فعالیت اصلی صنعتی این سامان وجود کارخانهٔ مس و مولیبدن زنگزور و کارخانهٔ مس و مولیبدن آگاراک است.
زنگزور
زنگزور نام رشته‌کوهی در این استان و نام کهن آن سامان نیز هست. بسیاری از نام‌های دیگر قدیمی آبادیهای این منطقه نام‌های ایرانی بوده‌اند که بیشترشان به پسوند -وان ختم می‌شده‌اند. -وان یک پسوند ایرانی است به معنای جا و محل. این پسوند را در نام‌هایی مانند شیروان، کندوان (جای کندوها)، لیقوان، سراوان، شیشوان، نخجوان و غیره هم مشاهده می‌کنیم. برای مثال نام اصلی شهر کاجاران ارمنستان هم نام ایرانی گجوان (تلفظ: گَه‌جِه‌وان) بوده که بعداً به کاجاران ارمنی به معنی جایگاه دلیران تغییر یافته‌است. این کوه‌ها کانسارهای ارزشمندی از مولیبدن، مس و آهن دارد.
نظرات بسته شده است.